🐖 Jakie Przyprawy Pasuja Do Chleba

Jakie przyprawy do makaronu – nasze ulubione przepisy. Teraz, gdy już wiesz, jakie przyprawy dodać do swojego makaronu, czas na nasze ulubione przepisy! Oto kilka propozycji, które na pewno przypadną Ci do gustu: 1. Makaron z pomidorami i bazylią – do gotowego makaronu dodaj pokrojone pomidory, posiekaną bazylię, czosnek i oliwę z Przyprawa do Wieprzowiny. 6 ocen. Stan magazynowy: Produkt gotowy do wysłania w ciągu 24h. Cena za opakowanie 100g 4,66zł 46,60zł/kg 5,17zł. Waga opakowania Ilość opakowań. 100g. - +. Promocja trwa do 26.11.2023 23:59:59. Koszt dostawy +. Warto zaznaczyć, że siemie lniane do chleba może być używane zarówno w postaci całych nasion, jak i mielonego, co wpływa na różnorodność smaków i tekstur pieczywa. Wybór odpowiedniego siemienia lnianego do chleba. Aby wybrać jakie siemie lniane do chleba będzie najlepsze, warto zwrócić uwagę na kilka aspektów. Wyjmowanie chleba z formy. Po upieczeniu chleba, należy go ostudzić przed wyjęciem z formy. Można użyć noża, aby delikatnie odrywać brzegi chleba od formy. Następnie należy formę odwrócić i delikatnie wstrząsnąć, aby chleb się wypłynął. Jeśli chleb nadal się trzyma, można użyć łyżki lub noża, aby delikatnie odrywać Następnie należy przygotować mieszankę przypraw, którą posypujemy mięso z obu stron. Kotlety smażymy na patelni z rozgrzanym olejem, aż do uzyskania złotobrązowego koloru. Podajemy z ulubionymi dodatkami, np. z ziemniakami, surówką lub kiszoną kapustą. Podsumowanie artykułu – jakie przyprawy do kotletów schabowych Do smażonej ryby można również natrzeć trochę estragonu, a zamiast soku z cytryny do marynaty alternatywnie wykorzystaj sok z limonki lub miód. To, jakie przyprawy do ryb wybierzesz, zależy przede wszystkim od twoich preferencji. Dobierz swoje ulubione przyprawy, nawet te, z których pomocą przygotowujesz inne rodzaje mięsa. Prawdziwa czubryca to właściwie cząber górski. Choć biologicznie jest zbliżony do naszego cząbru ogrodowego to jednak ma nieco odmienny i smak, i zapach. W polskich sklepach dostępna jest czubryca zielona (czysta albo z dodatkami, np. solą). Niekiedy czubrycą nazywa się również mieszankę przypraw, w której znajduje się m.in W ciągu kilku miesięcy, odkąd go mamy, ani razu nie udało nam się upiec dobrego chleba, korzystając z przepisów z książeczki. Pieczenie z opóźnionym startem, od wieczora do rana, również nie działa. Zanim kupiliśmy ten, przez ponad 5 lat używaliśmy wypiekacza do chleba innej marki i potrafiliśmy upiec dobry chleb. Jakie przyprawy pasują do dziczyzny? Dziczyzna to mięso o wyjątkowym smaku i zapachu, które wymaga odpowiedniego przyprawienia, aby zachować swoją naturalną wartość smakową. Najlepsze przyprawy do dziczyzny to te, które podkreślają jej smak i zapach, a jednocześnie nie przytłaczają go swoim aromatem. wsgDjF. 1. Sól. Dobry chleb posmarowany masłem i lekko osolony stanowi przykład przysmaku uniwersalnego. Ciężko jest znaleźć osobę, która nie lubi takiej przekąski. Pamiętaj jednak, ze sól ma jedynie zaakcentować, nie zaś przytłumić smak kanapki. 2. Koperek lub pietruszka. Drobno posiekana zielenina wsmarowana w masło sprawi, że kanapka, choćby i obłożona wyrazistymi dodatkami, stanie się intensywniejsza w smaku i zdrowsza. 3. Gomasio. Gomasio to tzw. sól sezamowa. Powstaje dzięki utłuczeniu w moździerzu podprażonego sezamu pół na pół z solą. Tak powstała przyprawa nadaje się do posypywania chleba z masłem, pysznie smakuje na pomidorze lub dodana do sałatek. Oprócz sezamu można dodać do niej siemię lniane, mielone lub w Suszone pomidory w płatkach. Zwykle sprzedawane są w gotowych młynkach, często w postaci mieszanki z solą i ziołami śródziemnomorskimi. Doskonale nadaje się nie tylko do posypywania chleba z masłem, ale też kanapek z wędliną czy warzywami. 5. Przyprawy do pieczonego chleba. Najbardziej popularną i chętnie stosowaną przez piekarzy przyprawą jest kminek. Doskonale pasuje do każdego chleba – pszennego, żytniego i mieszanego. Warto jednak sięgnąć i po inne zioła i ziarna. Jednym z nich jest pochodząca z Azji czarnuszka. Można dodać ją do wnętrza chleba, można posypać posmarowaną rozkłóconym jajkiem skórkę. Ciekawy efekt osiągniesz również, jeśli do wnętrza chleba dodasz posiekane oliwki, cebulkę i boczek podsmażone ze sobą i odsączone z tłuszczu, oraz czosnek i oregano – w ten sposób zwykły chleb tostowy zamieni się w pieczywo o smaku pizzy. A jakie przyprawy goszczą na Twoim chlebie? Pieczenie chleba, bułek i innych wyrobów piekarskich staje się coraz bardziej popularne, a eksperymenty ze składnikami pozwalają odkryć nowe smaki i zmienić nudny bochenek w niepowtarzalny wypiek. Kluczem do udanych prób pieczenia chleba jest znajomość ziół i przypraw, które warto dodać do pieczywa, by wzbogacić jego smak. Niektóre dodatki sprawdzają się w przypadku pieczenia chleba na zakwasie, inne nadają się głównie do słodkich typów pieczywa. W kształtowaniu smakowitości pieczywa ogromną rolę odgrywają naturalne przyprawy, które wykorzystywane są w tworzeniu zarówno staropolskich wyrobów, jak i nowych receptur. Substancje smakowo-zapachowe, które znajdują się w nich nadają wyrobom piekarskim specyficznego bukietu, dzięki któremu wyroby te smakują jak z domowej produkcji. Stanowią niekiedy uzupełnienie całej kompozycji smaków, która mogła zostać utracona podczas procesu przetwórczego, jak również stworzenia nowego, wcześniej nieznanego smaku. Smak, zapach, barwa, wygląd zewnętrzny i tekstura produktu to jego podstawowe cechy organoleptyczne. Spośród nich smak stanowi najważniejszy przedmiot troski piekarzy na całym świecie. Coraz częściej konsumenci żądają produktów piekarskich charakteryzujących się pełnym smakiem, a jednocześnie coraz powszechniejsza świadomość problemów zdrowotnych powoduje wzrastającą popularność naturalnych, niewywołujących alergii produktów żywnościowych zawierających naturalne przyprawy. Kminek (Carum carvi L.), jest rośliną dwuletnią należącą do rodziny baldaszkowatych. Współcześnie znanych jest blisko dwadzieścia pięć gatunków kminku. Wśród nich najbardziej rozpoznawalne są kmin rzymski (kramny), kmin polny (zwyczajny), kmin karyjski, kmin egipski. Rośnie on w stanie dzikim w Europie środkowej, jak również w Polsce na suchych łąkach, miedzach, itp. W naszej strefie klimatycznej, na kontynentach azjatyckim i europejskim jest bardzo pospolitą, dziką rośliną. Jego nasiona w kształcie sierpa to jedna z najstarszych przypraw kuchennych, znana już w starożytnym Egipcie. Znali ją już nasi słowiańscy przodkowie i Germanie. Wprowadzono ją do uprawy, by łatwiej było pozyskiwać nasiona. Skład chemiczny kminku: woda 13,2%, białko 13,8%, tłuszcz 16,5%, węglowodany 14,3%, popiół ok. 9%, ponadto garbniki, kumaryny i flawonoidy. Kminek zawiera również 3,5 – 6% eterycznego olejku kminkowego, składającego się przede wszystkim z karwonu (ok. 50%) i limonenu (ok. 40%), pinenu, cymolu i alkoholi terpenowych. Kminek w branży piekarniczej ma zastosowanie jako dodatek do pieczywa żytniego, pszennego, słonych wypieków, bułek czy słonych paluszków, krakersów lub wyrobów drobnych z ciasta francuskiego. Wyroby z dodatkiem kminku często spożywane są jako przekąska. Może on również służyć do dekoracji wyrobów, nadając im zarazem charakterystyczny smak. Na rynku dostępnych jest wiele gatunków pieczywa, w skład których wchodzi kminek. Przyprawia się nim też potrawy niepodane obróbce cieplnej, czyli sałatki, pasty, sery (żółte lub białe). W piekarstwie kminek dodawany jest do pieczywa głównie w celach smakowych, ale jego dodatek pozwala też na dodawanie mniejszej ilości soli, co ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia dietetyki. Powszechnie wykorzystuje się owoce kminku, tymczasem jego korzenie doskonale nadają się do przyprawiania różnego rodzaju zup (grzybowej, ziemniaczanej, kapuśniaku) i sałatek, zwłaszcza że są bogatym źródłem witaminy C (jej zawartość waha się w granicach 120-140 mg). Ma również zastosowanie jako przyprawa kuchenna, zwłaszcza do potraw tłustych i ciężkostrawnych. Obecnie jest ważną przyprawą w wielu kuchniach świata. Cebula (Allium cepa L.) jest składnikiem, który zależnie od użycia pozostałych przypraw, tłumi lub wzmacnia smak produktów żywnościowych. Jest rośliną dwuletnią, należącą do rodziny liliowatych. Nazywana jest „królową warzyw”. Swą nazwę zawdzięcza między innymi swoim właściwościom leczniczym i specyficznemu aromatowi w zależności od formy w jakiej została zaaplikowana do potrawy czy gotowego wyrobu. Należy do najbardziej rozpowszechnionych i lubianych roślin warzywnych i przyprawowych na świecie. Egipcjanie tak bardzo cenili cebulę, że przypisywali jej cechy wręcz „boskie”. Ta pradawna roślina warzywna i zarazem przyprawowa została przywieziona z Azji Środkowej i bardzo szybko się rozpowszechniła na różnych kontynentach. W Europie Południowej, Egipcie i Azji jest spożywana na surowo lub po upieczeniu, z chlebem lub jako przystawka. Na Węgrzech oraz w krajach leżących na północ od Węgier cebula dodawana jest przede wszystkim do potraw duszonych i smażonych. Smaki cebuli rozróżnia się w zależności od zawartości olejków eterycznych: ostre, półostre i półsłodkie. Wykorzystywana w przetwórstwie spożywczym w formie świeżej i najpopularniejsza zarazem jest odmiana Żytawska. Jest to typ ostry, posiada cenne walory smakowo-zapachowe, które nadają produktom długotrwały smak po obróbce technologicznej. Prekursorem zapachu i smaku cebuli jest organiczny związek siarki – alliina. Substancja ta działa silnie bakteriobójczo, obniżając ciśnienie krwi i wywierając korzystny wpływ na działalność przewodu pokarmowego. Wartość kaloryczna cebuli jest mała (100 g cebuli surowej = 50 kalorii), natomiast zawiera ona cenny zespół składników mineralnych (wapń, fosfor, magnez) i bogaty asortyment soli mineralnych. Zawartość krzemu i wapnia koniecznego do budowy i wzmocnienia kości sprawia, że cebula jest wskazana jako pożywienie dla młodzieży i starców. Dzięki siarce, potasowi i jodowi cebula ma właściwości antytoksyczne i antyinfekcyjne. Skład chemiczny cebuli zależny jest w dużej mierze od odmiany. Zawiera ona średnio: ok. 88% - wody, 0,2% - tłuszczu, 1,2% - substancji azotowych, 9,6% - substancji bezazotowych wyciągowych, witamin głównie wit. A – 1,0mg%, B1 – 0,4mg%, B2 – 0,3mg%, C – 16,0mg% oraz PP – 0,1mg%. W technologii w zależnie od rodzaju produktu używa się cebuli w stanie surowym, parzonej, gotowanej, duszonej lub podsmażanej na tłuszczu. W czasie obróbki cebula traci ostry, gryzący smak, natomiast przy podsmażaniu nabiera specyficznego aromatu słodkości. Susz cebulowy nie ma ostrego smaku i zapachu, lecz przypomina nieco aromatem podsmażoną cebulę. Przy zastępowaniu cebuli świeżej suszem używa się go 15% w stosunku do ilości świeżej. W produkcji piekarskiej stosuje się ją m. in. przy produkcji chleba żytniego i mieszanego, bułek cebulowych oraz ciasta na pizzę. Wykorzystywana jest także do gotowych potraw mięsnych, drobiu, dziczyzny, ryb, jak również wszelkiego rodzaju pieczeni, sosów oraz marynat. Mak, łacińska nazwa zioła „papaver”, to bardzo stara, znana od tysiącleci roślina, bo już Sumerowie około trzech tysięcy lat przed naszą erą uznawali zioła maku za świętą roślinę. Zioła maku zawsze używane były jako magiczne, zmieniające duszę człowieka, otaczano je od zawsze religijną niemal czcią. Dawni czarownicy, wróżki, magowie i wszelkiej maści czarnoksiężnicy posługiwali się tym ziołem. Zalicza się do niej ponad 100 gatunków maku. Ma duże, pojedyncze kwiaty o różnych kolorach: od białego, przez różowy po ciemnoczerwony, bywa także żółty lub fioletowy. Owocem jest wielonasienna torebka (puszka, tzw. makówka), w której znajdują się nasiona o barwie zależnej od odmiany (od brudnobiałych, przez czerwono-fioletowe, po niemal czarne). W Polsce najbardziej popularny jest mak niebieski. W towaroznawstwie mak ze względu na ok. 50% zawartość tłuszczu zaliczany jest do grupy nasion roślin oleistych. Tłuszcz ten jest bogaty w wielonienasycone kwasy tłuszczowe, korzystnie wpływające na układ krążenia. Zawartość kwasów wielonienasyconych wynosi 25%, co stanowi ok. 60% wszystkich kwasów tłuszczowych znajdujących się w nasionach. W jednej łyżce stołowej maku (10 g) znajduje się 2,5 g wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, co stanowi 30% dziennego zapotrzebowania. Ze względu na wysoką zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych nasiona maku szybko jełczeją, dlatego mak należy przechowywać w szczelnie zamkniętych naczyniach, najlepiej w lodówce, nie dłużej niż 6 miesięcy. Ponadto zawiera ok. 23% białka, 13% węglowodanów, z czego większość (ponad 80%) to węglowodany nieprzyswajalne - czyli błonnik pokarmowy, 7% składników mineralnych (magnez, wapń, żelazo, potas), a także alkaloidy: morfinę, kodeinę, papawerynę, tebainę i narkotynę, które stosuje się w farmacji do wyrobu środków uśmierzających ból, działających rozkurczowo, przeciwkaszlowo i uspokajająco. Opium, zawierające ww. alkaloidy, uzyskuje się z soku niedojrzałych makówek i z wywaru ze słomy makowej. Jako surowiec do produkcji leków jest „skarbem” ludzkości, a jako surowiec do wyrobu narkotyków –„przekleństwem”. Mak w polskim piekarstwie zwykle stosuje się w celach dekoracyjnych, ale można dosypać go do ciasta podczas wyrabiania go przed pieczeniem. Na zachodzie Europy używa się go do posypywania chleba kukurydzianego, bułek, rogali i chałek. Ponieważ nasiona maku mają słodkawy, nieco orzechowy posmak, nadają wypiekom specyficzny smak. Sezam - ziarna te otrzymywane są z jednorocznej rośliny dorastającej do 1-2 metrów, o białych lub różowych kwiatach. Jej pochodzenie jest nieznane, wiadomo, że jest ona jedną z najstarszych roślin oleistych. Uprawiana jest obecnie w krajach o klimacie gorącym i ciepłym, strefie tropikalnej i subtropikalnej: w Indiach, Afryce Zachodniej, Chinach, Japonii i Egipcie. Owocami sezamu są torebki zawierające białe, żółte, brązowe lub czarne nasiona, bogate w cenne składniki odżywcze. W swoim składzie zawierają duże ilości tłuszczu, prawie 50% (w jego składzie występują głównie nienasycone kwasy tłuszczowe), 20-25% białka, 6-7% cukrów, 5% wody oraz błonnik i cenne sole mineralne. Dzięki dużej zawartości tłuszczu ziarno to jest wysokokaloryczne. Ziarno sezamu jest wykorzystywane do produkcji wysokogatunkowych olejów sezamowych oraz jako dodatek wzbogacający pieczywo. Stosowany jest powszechnie do posypywania ciast, chleba, bułek, stosowane jest też jako dodatek do zup, płatków i słodyczy lub jako składnik ciast. Chleb pszenno-żytni z dodatkiem nasion sezamu odznacza się dobrą strukturą miękiszu i wysoką porowatością. Objętość bochenka obniża się wraz ze wzrostem jego poziomu. Z nasion wytwarza się również mąkę sezamową, używaną w cukiernictwie jako podstawowy surowiec do wyrobu sezamków oraz słodkiej chałwy. Podsumowanie Przewiduje się, że w przemyśle piekarskim w najbliższej przyszłości dużą rolę odegrają odpowiednio dobrane przyprawy pozwalające na wydobycie właściwego smaku i aromatu gotowych wyrobów. Związane jest to z zainteresowaniem konsumentów nowymi, bezpiecznymi produktami, które będą zawierały naturalne zioła i przyprawy. Dodatek odpowiednio dobranych przypraw wzmacnia smak, pozwala na pełną satysfakcję konsumenta, przy równoczesnej redukcji sztucznych barwników i aromatów, korzystnych aspektach zdrowotnych. Ma również znaczenie profilaktyczne, chroniące przed dolegliwościami, szczególnie przewodu pokarmowego, wątroby, dróg żółciowych i moczowych. Należy pamiętać, że przyprawy umiejętnie dobrane i stosowane w umiarkowanych dawkach polepszają smak i zapach wyrobów piekarskich, nadając przyjemny dla konsumenta bukiet smakowy. Dlatego jedzmy to, co przyprawione, aby wydobyć z potraw esencję smaku. dr inż. Zuzanna Szmyt Dyrektor Zespołu Szkół Przemysłu Spożywczego w Poznaniu mgr inż. Tomasz Borowy nauczyciel przedmiotów zawodowych Samodzielne pieczenie chleba ponownie staje się domową tradycją. Ponieważ chcemy, by chleb nie tylko świetnie smakował, pięknie pachniał, ale też zachwycał wyglądem, warto się przyjrzeć garnkom i formom, w których można go upiec. Dawniej chleby piekło się po prostu na metalowej blasze wsuwanej do nagrzanego pieca chlebowego, który był w każdej kuchni. Dziś takie „urządzenie” mają nieliczni, ale tradycja pieczenia chleba w domu wróciła i smaczny, długo utrzymujący świeżość chleb można wyjąć z piekarnika. Tradycyjne bochenki były okrągłe i między innymi po kształcie można było rozpoznać, czy chleb upieczono w domu, czy w piekarni. Dzisiaj dominują chleby prostokątne, pieczone w formach. To, jaką formę nadamy naszemu bochenkowi, zależy od tego, jakie naczynie do pieczenia chleba wybierzemy (to oczywiście wersja bardzo uproszczona, ponieważ to nie od naczynia zależy jakość chleba). Autor: gettyimages To, jaką formę nadamy naszemu bochenkowi, zależy od tego, jakie naczynie do pieczenia chleba wybierzemy. Forma do pieczenia chleba: jaką wybrać Formy metalowe do pieczenia chleba Formy metalowe zwykle są prostokątne, popularnie nazywane keksówkami, chociaż te przeznaczone do pieczenia chleba są nieco szersze, czasem wyposażone w dodatkowe akcesoria w postaci na przykład podstawki, na której ustawia się upieczony chleb do wystygnięcia. Formy do chleba mogą być wykonane ze stali, aluminium oraz stali nierdzewnej – tylko te ostatnie nadają się do pieczenia chleba na zakwasie. Zwykłe formy wymagają natłuszczenia oraz wyłożenia wnętrza papierem do pieczenia, ale można się zdecydować formę z nieprzywierającą powłoką, na przykład ceramiczną (lub inną, opracowaną przez producenta naczynia), której zaletą jest równomierne nagrzewanie się oraz to, że skórka do niej nie przywiera. Przeczytaj też: Jaki wybrać piekarnik: poradnik >>> Ciekawym rozwiązaniem są formy do pieczenia chleba z regulowaną wielkością – można je nieco „rozciągnąć” i w ten sposób upiec chleb większy niż zwykle, oraz w wyjmowanym dnem – boki formy są zapinane na zatrzask (jak w tortownicach) i po rozpięciu podnoszone do góry, albo opierają się na zagiętych do wewnątrz rantach boków (po upieczeniu i przestudzeniu chleba, dno z wypiekiem wysuwa się do góry). Chleb można też upiec w jednorazowej foremce z grubszej folii aluminiowej, ale czyż nie odejmuje ona całej magii pieczenia chleba w domu? Formy ceramiczne do pieczenia chleba Zwykle mają kształt zbliżony do prostokąta, lekko zaokrąglone brzegi i wyprofilowane ceramiczne uchwyty. Wybierając formę ceramiczną do pieczenia chleba warto dokładnie sprawdzić, w jaki sposób i czym jest wykończone jej wnętrze. Taka forma może być obustronnie glazurowana lub emaliowana, powłoki mogą być tylko na niektórych jej częściach (dnie i wewnętrznych bokach albo tylko dnie, reszta pozostaje gliniana). Forma ceramiczna długo się nagrzewa i długo utrzymuje ciepło, ale – zależnie od wykończenia – wymaga długotrwałego przygotowania, delikatnego obchodzenia się (może popękać, stłuc się) oraz czyszczenia po użyciu. Formy szklane do pieczenia chleba Mają gładką powierzchnię, do której nic nie przywiera. Są odporne na wysoką temperaturę i można dokładnie zobaczyć pieczywo z każdej strony. Formy silikonowe do pieczenia chleba Formy silikonowe do pieczenia chleba od pewnego czasu stają się coraz bardziej popularne z powodu elastyczności tworzywa, z jakiego je wykonano. Jeżeli wypiek nie chce „wyjść” z formy, formę można z niego zdjąć zdecydowanie łatwiej niż jakąkolwiek inną. Do pieczenia chleba trzeba wybierać formy przeznaczone do tego celu, ponieważ musimy mieć pewność, że wytrzymają długie działanie wysokiej temperatury. Autor: Photo by Rustic Vegan on Unsplash Chleb można też upiec w garnku - żeliwnym albo rzymskim. Garnek do chleba Chleb można też upiec w garnku – rzymskim albo żeliwnym. Czym jest garnek rzymski? Nie jest przeznaczony tylko do pieczenia chleba, można w nim przygotować także inne potrawy. Garnek rzymski do pieczenia chleba Dobrej jakości garnek rzymski jest w całości (łączenie z pasującą do niego pokrywą) wykonany z wypalanej gliny i nie jest pokryty żadnymi dodatkowymi powłokami, ponieważ wpływają na cyrkulację powietrza wewnątrz naczynia, co sprawia, że pieczony w nich chleb może się stać zakalcem. Jeśli decydujemy się na pieczenie chleba w garnku rzymskim, nie należy w nim przygotowywać mięs i innych potraw, ponieważ glina bardzo szybko pochłania zapachy dań. Garnka można używać w piecach, piekarnikach, mikrofali lub nawet na gazie, ale tylko na metalowej podstawce. Garnek rzymski ma kilka wad – wymaga moczenia przed każdym użyciem (dzięki wodzie, którą wchłonie glina potrawy są soczyste), dokładnego mycia, ale tylko pod bieżącą wodą bez użycia detergentów, delikatnego traktowania, żeby nie popękał i co najważniejsze – nauczenia się gotowania i pieczenia w nim. Garnek żeliwny do pieczenia chleba W jego przypadku również jest ważne, aby w całości był wykonany z żeliwa. Jeśli ma plastikowe uchwyty – przed pieczeniem trzeba je odczepiać. W garnku żeliwnym można piec chleb na drożdżach i na zakwasie, ale trzeba przygotować ciasto nieco luźniejsze. Garnka przed pieczeniem chleba nie trzeba specjalnie przygotowywać, jak na przykład garnka rzymskiego. Nie wymaga smarowania tłuszczem, obsypania mąką lub otrębami. Zarówno garnki rzymskie, jak i żeliwne mają zdobienia. Czasem proste w postaci w postaci wypukłych pasków na dnie, wgłębień, a czasem – szczególnie garnki rzymskie – bogate zdobienia roślinne, które odbijają się na skórce chleba sprawiając, że staje się wyjątkowy.

jakie przyprawy pasuja do chleba